Местни анекдоти и случки
Донко че плати
Имаше една жена, Евда ю беше името.Она имаше три черки. Беа мого сиромаси и немаа що да ядат.
Евда беше мого гявол. Секи вторник и петок току се нагласат с черките и айде на пазар у София.
Еднаж се отбили у една гостилница да ядат. Яли, пили и се наяли убаво. Ка дошло време да плащат, Евда отишла при гостелничаро и рекла:
– – Я сам жена на търговецо Донко, а това са черките му. Он че мине пòчас и че плати. Па после они се измъкнали.
Еднаж, дваж минàло тека, ама третио път гостелничаро разбрал, че Евда лъже и я изгонѝл. Донко не бил никаков търговец, бил сиромах и у них немàло с трън що да закачиш. Он не бил мъж на Евда.
От тогава излезнàла приказката „Донко че плати” и „Яжте и пите, Донко че плати”. Казва се, кога некой купува или ползва нещо без да плати.
Като е довец, та не носи звънец
Останàл Петко довец. Един ден отишел на пазар у Софиа и там си намерил едно слугинчè. Погледал го оттука, оттука, аресàло му се и рекъл да се жени за него. А какво че я лъже: зел та ю накупѝл симидèта и фанал да ю дума: „А да те водим с мене, ниа сè текова ручаме!”
Оно гледàло, гледàло, па станàло каил и пошло. Ка го завел дòма, оно що чеш: он бил довец, ама имал четири дèца. Живеàли добре после, ама гевреци и симидèта не ручала. Ка излазила, жените ю думали:
– – А мòме, какво па ти зема довец?
А она рекла:
– – Е па като довец, та не нòси звънèц.